ΤΑ ΙΔΕΩΔΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ
Αν θέλουμε ως έθνος, να έχουμε μια υπόσταση στο παγκόσμιο «γίγνεσθαι», τότε θα πρέπει να κουβαλάμε μέσα μας τον Ελληνισμό.
Η ψυχή του Ελληνισμού, βέβαια, είναι η Δημοκρατία και μ’ αυτήν πορεύεται σήμερα όλος ο πολιτισμένος κόσμος!
Χάρις σ’ αυτήν, άλλωστε, μπόρεσαν κάποιοι άνθρωποι δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν, να εκφραστούν ελεύθερα και να δημιουργήσουν αθάνατα έργα λόγου και τέχνης.
Αυτή η κοσμοθεωρία ενέπνευσε το δυτικό κόσμο και με την επανάσταση του 1821, πήρε την απόφαση να βοηθήσει στη δημιουργία του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους.
Φορέας των ιδεών αλλά και συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις γενιές των Ελλήνων, υπήρξε πάντα η απαράμιλλη Ελληνική γλώσσα!
Μ’ αυτήν μπόρεσε το έθνος μας, να παραμείνει αλώβητο ανά τους αιώνες και να φτάσει σώο ως τις μέρες μας.
Έπρεπε, όμως, να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για ν’ αναστηθεί και πάλι το σκλαβωμένο γένος των Ελλήνων και ν’ αναζητήσει την νέα πολιτική του οντότητα.
Η δημιουργία του νεοσύστατου ελληνικού κράτους βρήκε τον πρώην υπόδουλο λαό, να είναι εξαθλιωμένος από κάθε άποψη.
Οι προστάτιδες δυνάμεις κοιτούσαν, πρωτίστως, τα δικά τους συμφέροντά και δευτερευόντως εκείνα του νεοελληνικού κράτους, που οι ίδιες είχαν δημιουργήσει.
Κατά συνέπεια, αντί ο Ελληνικός λαός ν’ ακολουθήσει τα δημοκρατικά μοντέλα διακυβέρνησης του, αναγκάστηκε θέλοντας και μη να υπακούει σε ιδιοτελείς προσταγές.
Τόσο των ξένων υποστηρικτών μας όσο και των τοπικών παραγόντων, που ήθελαν να ελέγχουν παντοιοτρόπως τα τεκταινόμενα στον τόπο μας.
Έτσι, ενώ η Αρχαία Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία και την ελευθερία της έκφρασης, οι νεοέλληνες ήταν αναγκασμένοι να πορεύεται με δογματικές αντιλήψεις.
Στα διακόσια χρόνια ζωής του νεοελληνικού κράτους, η πάλη ανάμεσα στη συντήρηση και στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ήταν διαρκείς κι αδυσώπητη.
Ελάχιστες ήταν εκείνες οι φωνές, που άντεξαν στην πίεση της οπισθοδρόμησης κι όρθωσαν το ανάστημά τους, με σκοπό ν’ ανεβάσουν την πατρίδα μας λίγο ψηλότερα!
Αυτή η διαπάλη των ιδεών της συντήρησης με τις δυνάμεις της προόδου, οδήγησε πολλές φορές το λαό μας στη διχόνοια, με συνέπεια να υπάρξουν οδυνηρά αποτελέσματα για την πατρίδα μας.
Σήμερα με την ευκαιρία της επετείου των διακοσίων χρόνων από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα από τον Τουρκικό ζυγό, είναι επιβεβλημένο ν’ απαλλαγούμε, ως κοινωνία, από όσες αγκυλώσεις του παρελθόντος έχουν απομείνει.
Πρέπει οι θυσίες των αγωνιστών του 1821 για μια Ελλάδα ελεύθερη, να βρουν δικαίωση και το έθνος των Ελλήνων να βρει τη θέση που του αξίζει στην παγκόσμια κοινότητα.
Για να πετύχουμε το στόχο μας, είναι αναγκαίο πρώτα ν’ απαλλαγούμε από κάποιες διχαστικές αντιλήψεις του παρελθόντος, που μας ταλανίζουν ακόμη.
Ταυτόχρονα, μετά από διακόσια χρόνια ελεύθερου εθνικού βίου, ήμαστε υποχρεωμένοι, ως κοινωνία, να κάνουμε τον απολογισμό μας.
Πρέπει να δούμε κατάματα την ιστορική αλήθεια και αφήνοντας πίσω τη μιζέρια να εργαστούμε, όσο γίνεται περισσότερο, με το βλέμμα στραμμένο προς το αύριο.
Είναι γεγονός ότι σ’ όλο αυτό το διάστημα του ελεύθερου βίου μας, πετύχαμε πολλά και επουλώθηκαν αρκετές από τις πληγές του παρελθόντος.
Τόσο ως προς την εδραίωση της χώρας μας και τη σχέση της με «τους έξω» όσο και στο εσωτερικό μέτωπο.
Τα τελευταία σαράντα πέντε χρόνια, η Ελλάδα είναι απαλλαγμένη από τις επιρροές της μοναρχίας και κυβερνάται πλέον με βάση τα δημοκρατικά πρότυπα.
Όσο κι αν αυτό φαίνεται σήμερα κάτι απλό κι αυτονόητο, στην εποχή που πραγματοποιήθηκε, ήταν αρκετά δύσκολο για τα ελληνικά δεδομένα.
Ένα βασικό θέμα, που ωστόσο ακόμη παραμένει προς επίλυση, είναι η σχέση του κράτους με την εκκλησία.
Είναι, πλέον, καιρός να επιλυθεί κι αυτό το ακανθώδες ζήτημα με τον πιο ομαλό τρόπο, για το σύνολο των πολιτών, που ζουν κι εργάζονται στην Ελληνική επικράτεια.
Αυτό, άλλωστε, απαιτεί και η Δημοκρατία, που πρέπει να εγγυάται θεσμικά την απουσία οποιωνδήποτε δογματισμών.
Με βάση την επίτευξη κι άλλων ανάλογων εκσυγχρονιστικών μέτρων, θα μπορούσαμε ως κοινωνία, ν’ αποκτήσουμε μια σύγχρονη ταυτότητα, που να βασίζεται πάνω στα δημοκρατικά ιδεώδη του Ελληνισμού και εν τέλει του ανθρωπισμού!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης
*Αυτό το πόνημα βρίσκεται δημοσιευμένο στο βιβλίο της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων με τίτλο, από το 21 στο 2021, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και αναφέρεται ως «Επετειακό».
