ΠΟΙΗΜΑ…

Της Μεσσηνίας μάνα γη τις ομορφιές υφαίνω. Ολημερίς τις χαίρομαι, ποτέ δεν τις χορταίνω.

Μ’ όλες τις χάρες του ντουνιά, τις ευωδιές τ’ Απρίλη, είσαι ντυμένη ολοχρονίς κι έχεις χαρές στα χείλη.

Του Ταϋγέτου οι ομορφιές την κόμη σου στολίζουν και οι θάλασσες τα πόδια σου ολημερίς δροσίζουν.

Όπου στη γη σου κι αν πατώ, στους κάμπους στα βουνά σου… δόξες παλιές αιώνιες, στολίζουν τ’ όνομά σου.

Έχεις πρωτεύουσα καλή, χιλιοτραγουδισμένη, την Καλαμάτα τη γλυκιά, πόλη αγαπημένη.

Εκεί πρωτοφτερούγισε η λευτεριά του γένους κι έστειλε μήνυμα χαράς σ’ όλους τους σκλαβωμένους.

Πεντέξι βήματα πιο κει στη γη της μακαρίας, άλλος ένας χώρος ιερός, με πλούσια ιστορία.

Για τη Μεσσήνη πρόκειται, την πολυδοξασμένη με βασιλιά αντάξιο, σαν τον Αριστομένη.

Δίπλα στο ιερό βουνό δεσπόζει η Παναγία, εκεί αντάμωσε παλιά τον Ιθωμάτα Δία.

Έτσι γλυκιά και αιώνια με τέλεια αρμονία, πορεύονται στον τόπο αυτό αγάπη και σοφία.

Μα τίποτα δεν υστερεί σε τούτα δω τα μέρη, ούτε της Πύλου οι ομορφιές, έχουνε άλλο ταίρι. 

Με ιστορία απέραντη, που άνθισε σαν κρίνο, απ’ τον σοφό το Νέστορα, μέχρι το Ναβαρίνο.

Το ίδιο είναι όμορφη η ξακουστή Κορώνη και άλλο τόσο δίπλα της, η ένδοξη Μεθώνη.

Μα, όσα ονόματα κι αν πω, όσα κι αν τραγουδήσω, πάλι θα μείνουνε πολλά, που θα τα λησμονήσω.

Γιατί τα χίλια σου χωριά πούναι παντού σπαρμένα, έχουν περίσσια ομορφιά, δεν υστερεί κανένα. 

Τα άγια τούτα χώματα, χιλιάδες χρόνια τώρα, προσφέρουνε ανελλιπώς τα εκλεκτά τους δώρα. 

Τα σύκα τα περίφημα, που είναι όλο γλύκα. Τις εκλεκτές σου τις ελιές, αλλού ποτέ δε βρήκα.

Τ’ αμπέλια απ’ το χώμα σου, το αίμα σου βυζαίνουν, δίνουν κρασιά ευωδιαστά και τις καρδιές ευφραίνουν.

Το χρυσαφένιο λάδι σου με πλούσια ευωδία, μακάρια γη Μεσσηνιακή, χαρίζει την υγεία.

Είσαι μικρός παράδεισος κι αν κάποιος σε γνωρίσει, μένει για πάντα νοσταλγός, δε θα σε λησμονήσει.

Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: bussunis@gmail.com

Αυτό ήταν το ποίημα της εβδομάδας, που μεταδίδεται από την ΕΡΑ Καλαμάτας κάθε Τρίτη απόγευμα, εκ μέρους της Ένωσης Μεσσηνίων Συγγραφέων.