Του καθηγητή
Πέτρου Θέμελη
Η εξάπλωση της Covid-19 παγκοσμίως έχει επηρεάσει δραματικά τη ζωή μας. Ο δεύτερος οδυνηρός εγκλεισμός, ο πόλεμος για τα εμβόλια και η κερδοσκοπία των εταιρειών, οι συνεχείς μεταλλάξεις του ιού, ιδιαίτερα του μεταδοτικού αφρικάνικου, και το «άνοιξε κλείσε» των εμπορικών καταστημάτων, έχουν προκαλέσει νευρικούς κλονισμούς. Ξύπνησε μέσα μας ο φόβος για την άκαιρη απώλεια της ζωή μας, αυτός μας ανάγκασε να καταφύγουμε στην ασφάλεια του σπιτιού, όχι τόσο τα πρόστιμα και οι απαγορεύσεις της πολιτικής προστασίας. Το προστατευμένο περιβάλλον του οίκου με την αγαπημένη πόρτα, που κλείνει ερμητικά, ξανακέρδισε την πανάρχαια αξία του, γιατί αφήνει έξω το άγνωστο, το εχθρικό, το άγριο κάποτε -στο απώτερο παρελθόν- φυσικό περιβάλλον, το δομημένο σήμερα περιβάλλον της πόλης μας, το γεμάτο όμως ανεύθυνους, δυστυχώς, και αδιάφορους φορείς μικροβίων και ιών.
Το καταναγκαστικό «μένουμε σπίτι» προκάλεσε μια πρωτόγνωρη «κοινωνική πανδημία μοναξιάς», που ώθησε ευτυχώς πολλούς, με τη σύμπραξη της κλειστής πόρτας, να ανακαλύψουμε τις τεράστιες δυνατότητες της ψηφιακής τεχνολογίας, των τηλεδιασκέψεων, των sms, του e-mail, του Messenger, του Skype, του YouTube, του Facebook, του Instagram και του Twitter (ξένες λέξεις που μας έγιναν αυτόματα οικείες και δεν χρειάζεται να τις μεταφράσουμε). Ανακαλύψαμε και την αξία της εργασίας από το σπίτι και ταυτόχρονα της αυτοσυγκέντρωσης, της σωματικής άσκησης και της δημιουργικής δραστηριότητας, όπου εντάσσεται και η μαγειρική.