Άρχσαν τα σχολεία, παιδικοί σταθμοι καΙ όλα τα σχολικά, προσχολικά και εξωσχολικά προγράμματα! Καλή Αρχή! Σε όλους και ειδικά στα παιδιά που θα πάνε για πρώτη φορά σε κάποια σχολική μονάδα.
Για πολλούς γονείς αυτή η περίοδος είναι κάτι σαν νυχτερινός εφιάλτης που απλά κάνει την εμφάνιση του μέρα μεσημέρι! Πρέπει να συντονίσουν έναν πακτωλό από καινούρια και περσυνά προγράμματα, να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα σχολικά είδη και να εντάξουν στον δικό τους εβδομαδιαάιο προγραμματισμό τις σχολικές και εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών τους. Και εδώ είναι που μπαίνουν οι παππούδες και οι γιαγιάδες για ακόμα μια φορά στο προσκήνιο.
Στο Ελληνικό οικογενειακο γίγνεσθαι και εάν και εφόσον οι γιαγιάδες και οι παππούδες είναι εν ζωή και αρτιμελείς είναι η νούμερο ένα επιλογή για την φροντίδα και επιτήρηση των εγγονιών τους σε περιόδους διακοπών των σχολείων -Χριστούγεννα-Πάσχα-Καλοκαίρι, κατά την διάρκεια του χρόνου Δευτέρα εώς Παρασκευή-πρωινά-μεσημέρια-βράδυα ακόμα και ολονύχτια και τέλος και τα Σαββατοκύριακα γαι να ‘διασκεδάσουν και λίγο τα παιδια’-τα δικα τους παιδια ήτοι οι γονείς των εγγονιών που οι γιαγιάδες και παππούδες έχουν ‘υπό μάλλης’. Έτσι κάπως θα κυλίσει ακόμα μια χρονιά για κάθε γιαγιά και παππού που σέβεται τον εαυτό της/του. Ξέρετε, είναι πολύ γλυκό και τόσο μα τόσο μοναδικό Ελληνικό οικογενειακό ιδίωμα!
Εδώ λοιπόν θα σταθώ και θα παροτρύνω τους νέους γονείς να καταφεύγουν στην λύση μπειμπι/εφήβου αλλά ακόμα και νεαρού ενήλικα σιτερ- γονείς τους μόνο όταν είναι απολύτως αναγκαίο και συντρέχουν μια πλειάδα λόγοι. ΟΧΙ από συνηθεία και από το άκρως ελληνικότατο ‘ αφού έτσι κάνουν όλοι’. Ε, δεν κάνουν ακριβώς έτσι όλοι και σίγουρα στην υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού στον κόσμο δεν γίνεται γιατί η πυρηνική οικογένεια (γονείς και παιδί-ιά) είναι το απόλυτο φαινόμενο και όχι η εκτεταμμένη (γονείς, παιδία-ιά και παπούδες-γιαγιάδες). Σε αντίθεση με όλες σχεδόν τις μουσουλμανικές κοινωνίες που παρατηρείται έντονα το φιανόμενο της απόλυτης πατριαρχικής εκτεταμμένης οικογένειας που τον κυριάρχο και καθολικό ρόλο ευθύνης την έχει ο γηραιότερος άνδρας του σπιτιού. Σιγουρα η όλη ιδέα της αυστηρα πατριαρχίκης κοινωνίας πολλούς από εσάς σας βρίσκει αντίθετους. Αλλά σκεφτείτε τι κάνετε όταν αφήνετε τα νεαρά σας παιδιά στην οικοιοθελή και πολλές φορές επιβαλλομένη (από τους απανταχού παππούδες-γιαγιάδες) φροντίδα τους. Τους αφήνετε να έχουν την απόλυτη ‘κυριαρχία’ στο σπίτι, στην διαπαιδαγώγηση και σίγουρα στην διαμόρφωση χαρακτήρα. Και όλοι μα όλοι σε κάποια στιγμή αναρωτιέστε: ΄Μα καλά, δεν της/του έχω πεί/δείξει/κάνει το τάδε και το δείνα…’ ΄Εσείς όχι, αλλά ο παππούς και η γιαγιά σίγουρα!
Τι ακριβώς είναι αυτό που οι περισσότερες- αν όχι όλες- οι εν ζωή προηγούμενιες γενιές κάνουν ή συμβάλλουν να γίνεται και να διαιωνίζεται; Συμβάλλουν λοιπόν ενεργά και αδιάλλειπτα στην διαπαιδαγώγηση της νεότερης γενιάς που μπορεί και να απέχουν από 50 έως και 70 χρόνια! Φαναταστείτε τώρα ότι το ‘κενό γενιάς’ πλέον έχει πέσει από τα 20 χρόνια που ίσχυε στην δεκαετία του ’90 στα μόλις 10 χρόνια! Και τώρα αναρωτηθείτε πως αυτό το ‘κενό’ των τουλάχιστον 50 χρόνων μπορεί να καλυφθεί; Με την αγαπή και την αφοσιώση και το ειδικότερο ιδιαίτερο ΄δικό μας’ ‘ του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου’. Και ωραία και καλά και θεμιτά και όλα ‘δικά μας’, εγώ απλώς διερωτώμαι και πολλοί από εσάς επίσης και με την διαφορά στον τρόπο σκέψης, τι γίνεται;
Δυστυχώς τίποτα! Και με το τίποτα, εννοώ, καθώς και εσείς καταλαβαίνετε, ότι είναι αδύνατον να παρακολουθήσει μια γηραιότερη γενιά τις εξελίξεις και τις μεταλλάξεις που γίνονται στις νεότερες γενιές, εκτός και αν μιλάμε για την τύχη του να έχετε παππούδες και γιαγιάδες διαπιστευμένους παιδαγωγούς. Αν δεν έχετε την τύχη αυτή τότε πολύ απλά θα παρασυρθείτε και εσείς και τα παιδιά σας σε συμπεριφορές των επι ‘κυριαρχία’ παππούδων-γιαγιάδων που κατά το ελληνικότερον:΄ξέρουν καλύτερα!΄. Θέλετε δεν θέλετε.
Για να μην παρεξηγηθώ και εγώ με την γιαγιά μου και με τον παππούλη μου πέρασα πολλές ώρες, μέρες και διακοπές και θεωρώ την ενασχόληση τους σημαντική και προπάντων βολική. Αλλά από την άλλη πόσο σίγουρο είναι ότι η μίξη και η πολυήμερη παραμονή τόσο νέων παιδιών με άτομα πολύ μεγαλύτερης ηλικίας είναι η καλύτερη λύση; Θα μου πείτε οτι μπορεί να μην είναι το ιδανικό αλλά είναι η καλύτερη δυνατή λύση γιατί δυστυχώς είδικά στην δύσκολη οικονομικά περίοδο που διανύουμε δεν υπάρχουν οι δυνατότητες για κατ’οικον παιδαγωγό ή σε ιδιωτικούς σταθμούς και σχολεία που παρέχουν βολικά ωράρια για γονείς που εργάζονται. Το θέμα είναι όμως είναι ότι η επίσκεψη στην γιαγιά και στον παππού θα έπρεπε να είναι κάτι σαν δώρο προς εκείνους και τα εγγόνια και όχι η καθημερινότητα, η τριβή και τέλος η προστριβή.
Και επείδη μου αρέσει τόσο να εντοπίζεται το πρόβλημα όσο και να βρίσκεται και η λύση, θα σας αναφέρω το εξής: Είναι σίγουρα πολλοί από εσάς που γνωρίζετε ή έχετε ακούσει ή ακόμα να είστε και οι ίδιοι εκπαιδευτικοί χωρίς εργασία στο αντικείμενό σας. Με λίγη καλή θέληση και ίσως κάποια μικρή προσπάθεια θα μπορούσατε να οργανώσετε μικρές ομάδες των 3-5 παιδιών συμφωνα πάντα με την ηλικία τους, (η ηλικιακή διαφορά δεν θα πρέπει να ξεπερνά τα 1-2 έτη), σε χώρο που βολέυει όλους τους ενδιαφερόμενους (ή και εκ περιτροπής) και με μια/έναν διαπιστευμένη-ο παιδαγωγό που απο κοινού θα πληρώνετε θα έχουν τα παιδιά σας τον ιδανικότερο και καλύτερο μπειμπι σιτερ χωρίς εσείς να χρειάζεστε μια περιουσία και προ πάντων χωρίς να χρειάζεται να κάνετε όλες εκείνες τις υποχωρήσεις μπροστά στους δικούς σας γονείς γιατι: ΄Αφού μου κρατούν το παιδι, τι να πω και τι να κάνω;΄
Ιδού, κυρίες και κύριοι η λύση! ΄Η τουλάχιστον μια πιθανή λύση! Έτσι και εργασία επι πληρωμή (και για να μην παρεξηγηθώ –εννοώ καθόλα νόμιμη με αναγγελια στο ΙΚΑ κτλ.) θα προσφέρετε σε κάποιον γνωστό σας ή και στον ίδιο σας τον εαυτό. Και χρήματα θα εξοικονομήσετε γιατί, μην μου πείτε ότι πολλές φορές δεν σκέφτεστε οτι τελικά δεν είναι και τόσο οικονομική λύση ΄ο παππούς και η γιαγια΄ αφού στον δρόμο για τον γυρισμό πάντα θα υπάρχει ένα σουπερμαρκετ ή ένα φαρμακείο που θα πρέπει να πληρώσετε για τους κατά τα άλλα αξιολάτρευτους παππούδες και γιαγιάδες. Και τέλος, θα καταφέρετε να δώσετε στα παιδιά σας την προσοχή και την διαπαιδαγώγηση που χρειάζονται και όχι μόνον την πάλαι-ποτέ ελληνική ‘οικογενειακή’ αγάπη, αυτή την έχουν ούτως ή άλλως! Ξέρω πολλοί από τους περήφανους παππούδες-γιαγιάδες διαβάζοντας αυτό το άρθρο να έχετε ήδη σωριαστεί ΄χάμου’ αλλά αξίζει να δώσετε μια ευκαιρία στα παιδιά σας και εκείνοι στα δικά τους παιδιά για την πλήρη ανεξαρτητοποίηση γιατί είναι πολύ σημαντικό για το άτομο να μπορεί να στηριχτεί στις δυναμεις του και όχι σε δεκανίκια που απλόχερα προσφέρονται.
Αικατερίνη Α. Κουρμούλη
Γλωσσολόγος- Λογοθεραπεύτρια
Συγγραφέας Αγγλικών Εκπαιδευτικών Βιβλίων
